Verheugd zijn wij hieronder alvast een van onze succesverhalen te mogen delen. We houden u op de hoogte van verdere ontwikkelingen en we zullen steeds weer bekrachtigende stukken gaan delen over de ontwikkelingen binnen stichting “Het Baken”. Dit is een verhaal van bekrachtiging, zelfvertrouwen, echtheid, kwetsbaarheid, spirituele groei en verbinding.
Douwe:
Douwe was de jongste van 2 kinderen die werden geboren in een liefdevol gezin in een klein dorpje in Drenthe. Op de lagere school en later het speciaal onderwijs in Assen liet Douwe druk en onbegrepen gedrag zien. Douwe voelde zich minderwaardig en was ook heel onzeker over de verwachtingen van de wereld om zich heen. Douwe had destijds al wel de gestelde diagnose gekregen van MBD (Multiple Brain Damage).
ADHD was men in die tijd nog niet bekend mee en het bijpassende gedrag werd destijds niet goed begrepen. Douwe was nog steeds onzeker en werd hier gepest bij wijze van uitsluiting van de groep. Douwe werd nooit uitgenodigd op kinderfeestjes.
Douwe mocht niet meedoen en was het buitenbeentje, het vijfde wiel aan de wagen. Douwe vertelt, dat hij altijd zo laat mogelijk de klas in ging om maar niemand tegen te komen. Op school zorgde Douwe meermaals dat hij straf kreeg en na moest blijven. Dit deed Douwe om later dan zijn klasgenoten uit school te komen. Douwe benoemt ook dat leraren hem destijds ook wel hebben vastgebonden aan zijn stoel. Douwe geeft aan, dat hoe ouder hij werd, hoe erger de overlevingsstrategieën normaal gedrag werden .
Door zijn gekozen manier om te overleven kon Douwe geen verbinding met anderen aangaan. Douwe heeft veel gemist op sociaal vlak.
Ondanks de onzekerheid, het minderwaardigheidsgevoel, de pesterijen, het alleen en onbegrepen voelen, was het Douwe toch gelukt om intern de opleiding voor binnenvaart in Delfzijl te volgen. Douwe ging op zijn 18e jaar werken in de binnenvaart……… Na een aantal jaar bij dezelfde schipper te hebben gevaren, stopte dit op zijn 27ste jaar. De situatie aan boord veranderde doordat de nieuwe vriendin van de schipper erbij kwam. Zij wilde het rijk graag alleen hebben en maakte Douwe het leven zuur .
Douwe stapte op voordat de situatie escaleerde.
Hij ging werken voor een uitzendbureau als bevoorrader van sigarettenautomaten, maar kreeg kort hierop een auto ongeluk door een black out. Douwe schoot met de auto over de kop de sloot in en brak zijn schouder. In het ziekenhuis werd duidelijk, dat een kleine tia de black out had veroorzaakt.
Het hartfilmpje toonde aan dat er aderen verstopt zaten. Douwe kreeg 2 omleidingen, hij leek mazzel te hebben gehad, want dit had niet langer mogen duren……Douwe leek voorspoedig te herstellen, maar er volgden nog enkele tegenslagen. Er bleek een ziekenhuisbacterie in de wond te zitten, die niet gezien werd door een arts in opleiding. Toen het wel ontdekt werd, waren er al veel ontstekingen en beschadiging van het longweefsel. De bacterie werd bestreden en Douwe herstelde.
Een aantal maanden later werd Douwe getroffen door een beroerte. Waarschijnlijk als gevolg van de voorgeschreven bloedverdunners en de betere pompfunctie van het hart, zijn er bloedklonters los geschoten. Douwe werd aan de bloedverdunners gezet en kreeg een paar maand later de eerste beroerte. Douwe kon helemaal niets meer. Hij was zich bewust van zijn omgeving, maar kon geen kloppend woord uitbrengen, hij had afasie.
Hij snapte wel wat gezegd werd, hij wist wat hij wilde zeggen, maar er kwam heel wat anders uit. Douwe functioneerde fysiek als mentaal als een kind van 3 jaar.
Douwe verbleef 6 weken in het ziekenhuis in Groningen. Daar werd hij wat aan zijn lot overgelaten, hij moest wachten tot hij naar een revalidatiekliniek kon. Hij is zelf begonnen met het spel rummikub op de computer, waardoor hij langzaam weer cijfers herkende en leerde tellen. Ook leren lopen en aan zijn coördinatie werken heeft hij zelf opgepakt.
Na die 6 weken startte het revalideren bij Lyndensteyn. Het herstel ging voorspoedig en na 6 weken mocht hij naar huis. Hij volgde nog wel dagtherapie bij Lyndensteyn. Er is permanente hersenbeschadiging ontstaan, waardoor hij een probleem heeft met informatieverwerking. Douwe werd volledig afgekeurd voor regulier werk en kwam op zijn 28ste jaar in de WAO….en dat was het dan…..
Douwe heeft de eerste jaren thuis doorgebracht. Langzaam aan heeft hij zichzelf weer van alles aangeleerd, zodat hij zich thuis kon redden. Hij kreeg ambulante ondersteuning thuis om te helpen en te ondersteunen daar waar nodig. Vooral structuur en regelmaat waren ver te zoeken, Douwe was erg chaotisch en had moeite met planning en overzicht houden. Hij kreeg ook behoefte aan andere bezigheden en miste de werkstructuur.
Er volgde een periode van 3 jaar bij een dagbesteding voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. Helaas kon Douwe hier niet langer verblijven i.v.m. herverdeling WMO gelden. Douwe kon niet op basis van PGB blijven, dus werd er gezocht naar een andere mogelijkheid. Douwe kon terecht bij een dagbesteding te Drachten en hij mocht eerst zonder indicatie aansluiten. Petra was werkzaam als begeleidster in “de knutsel”, een afdeling voor creatieve handvaardigheid op deze locatie.
Op “de knutsel” heerste een fijne sfeer van vertrouwen, verbinding en veiligheid binnen de groep. Er werd nooit misbruik gemaakt van de vertrouwensbasis. Er werd gehuild, gelachen en de menselijke interactie was zo warm, dat Douwe erin mee leerde flowen. Douwe had dit nog nooit meegemaakt…. zo kan het dus ook….
Eerst stelde hij zich open voor individuele gesprekken over persoonlijke zaken met Petra. Na veel meekijken vanaf de zijlijn ging hij zich ook voorzichtig mengen in de groep. Langzaam kon Douwe zijn schild steeds wat meer laten zakken en ging de interactie met de groep aan. In het jaar wat volgde werd Douwe een onderdeel van de groep en werd gezien en gehoord.
De corona crisis kwam en zette de wereld op zijn kop. Ook de wereld van “de knutsel” werd op zijn kop gezet. Door de getroffen drastische maatregelen kwam de menselijkheid in de omgang met elkaar steeds meer onder druk te staan. En er ontstond een verschil in visie tussen de werkgever en Petra over het volgen van protocollen versus menselijkheid. Petra kon zich absoluut niet vinden in onder andere het dragen van mondmaskers, het handen stuk wassen en de opgelegde afstand van 1,5 meter. De maatregelen hadden volgens Petra absoluut niets met menselijkheid en verbinding te maken. Met pijn in haar hart vertrok Petra na zo’n 10 jaar werkzaam te zijn geweest als begeleider. Kort na het vertrek van Petra, vertrokken ook een aantal mensen van de hechte club van “de knutsel”. Het was niet meer hetzelfde. Een aantal waren zo teleurgesteld en ontmoedigd, dat ze zelfs zover gingen, dat ze hun WMO indicatie op gingen zeggen.
Thuis, bij Petra en Edser, bleef een ieder van “de knutselgroep”, die hier behoefte aan had, steeds welkom. De gesprekken en het verbinden met elkaar werd voortgezet. Er kwam ook regelmatig een lekkere hap eten op tafel. Ook Douwe bleef langskomen….geleidelijk aan ontstond er een heus baken….een zijnsplek….een thuis.
Wanneer Douwe zich bevindt op Het Baken voelt hij zich gesteund. Douwe geeft aan, dat hij het heerlijk vindt, dat hij hier gewoon mag zijn wie hij is.
Douwe voelt zich geen cliënt meer en het is Douwe gelukt om door motiverende en helende gesprekken geleidelijk aan boven zijn onzekerheid en faalangst uit te stijgen. Douwe zegt nooit verwacht te hebben, dat zijn ontwikkeling zo snel kon gaan in korte tijd.
Douwe legt uit:
"Op het moment dat je een thuisgevoel ervaart, durf je te verzachten. Je kwetsbare stukken durf je makkelijker te laten zien en dit stimuleert gigantisch tot persoonlijke groei en ontwikkeling. Ik voel mij gedragen en ik ervaar geen oordeel. Ik wordt niet uitgelachen. De enge buitenwereld dingen gelden niet meer en er is een wereld voor mij open gegaan. Buiten Het Baken trek ik mijn ridderpakje weer aan, totdat ik dit niet meer nodig heb, omdat mijn basis dan weer sterker is geworden."
Door het ontwapenende contact met de mensen van het Baken, de motivatie,
bekrachtiging, in mogelijkheden denken en relativerende gesprekken, durfde Douwe zijn stap te zetten. Na 20 jaar in de WAO te hebben gezeten, werkt hij nu als stuurman op de binnenvaart. Doordat Douwe zijn angsten onder ogen heeft kunnen zien, door te durven verzachten en boven de conditionering uit te stijgen,
heeft Douwe zijn droom, na een hele lange en pittige innerlijke strijd werkelijkheid kunnen maken. Hij heeft nu weer een vaste baan als stuurman op een binnenvaartschip. Hij heeft een auto aangeschaft en rijd na 20 jaar weer. Doordat hij de mensen van Het Baken en zijn vaste ambulante begeleidster Anneke vertrouwt, kan hij de nieuwe stappen aan.
Hij werkt hard aan het opbouwen van zijn zelfvertrouwen en zijn fysieke conditie. Hij kan dit nu doen, wetende dat hij een netwerk om zich heen heeft waar hij ten alle tijden op terug kan vallen. De basis van veiligheid en vertrouwen is hersteld, hij kan uitvliegen en weer thuiskomen………